کد مطلب:77774 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
الی عماله علی الخراج. یعنی و از مكتوب امیرالمومنین علیه السلام است به سوی مباشرین او بر خراج گرفتن. «من عبدالله علی امیرالمومنین، الی اصحاب الخراج. اما بعد، فان من لم یحذر ما هو صائر الیه لم یقدم لنفسه ما یحرزها و اعلموا ان ما كلفتم به یسیر و ان ثوابه كثیر و لو لم یكن فیما نهی الله عنه من البغی و العدوان عقاب یخاف لكان فی ثواب اجتنابه ما لا عذر فی ترك طلبه. فانصفوا الناس من انفسكم و اصبروا لحوائجهم فانكم خزان الرعیه و وكلاء الامه و سفراء الائمه. و لا تحشموا احدا عن حاجته لاتحبسوه عن طلبته و لا تبیعن للناس فی الخراج كسوه شتاء و لا صیف و لا دابه یعتملون علیها و لا عبدا و لا تضربن احدا سوطا لمكان درهم.» یعنی این مكتوب از جانب بنده ی خدا امیرمومنان است، به سوی مصاحبان و مباشران جمع كردن خراج و منال. و اما بعد از حمد خدا و نعت رسول صلی الله علیه و آله، پس به تحقیق كه كسی كه نترسد از چیزی كه (به) ضرر او برمی گردد به سوی او، پیش نمی فرستد از برای نفس خود چیزی را كه محافظت كند او را از عذاب و بدانید كه آنچه را كه مكلف شده اید به آن اندك است و ثواب آن بسیار و اگر نبود در چیزی كه خدا نهی كرده است از آن، از ظلم و ستم كردن عذابی كه ترسیده شود، هر آینه بود ثواب اجتناب و پرهیز كردن از آن، آن قدری كه عذری نبود در طلب نكردن آن، پس عمل كنید با مردمان به عدالت كردن از جانب نفسهای شما و شكیبایی كنید در قضای حاجات ایشان، پس به تحقیق كه شما [صفحه 1135] خزانه داران رعیت باشید و وكیلان امتید و رسولان امامانید و حشمت و بزرگی مورزید با مردمان از حاجت خواستن ایشان و حبس مكنید ایشان را از جهت مطالبه كردن خراج از ایشان و مضطر نسازید ایشان را در ادای خراج به فروختن جامه های زمستانی و نه تابستانی و نه چارپایانی كه كار می كنند به آنها و نه غلامان و نزنید كسی را به تازیانه از برای ادا كردن درهمی. «و لا تمسن مال احد من الناس، مصل و لا معاهد، الا ان تجدوا فرسا او سلاحا یعدی به علی اهل الاسلام، فانه لاینبغی للمسلم ان یدع ذلك فی ایدی اعداء الاسلام، فیكون شوكه علیه و لا تدخروا انفسكم نصیحه و لا الجند حسن سیره و لا الرعیه معونه و لا دین الله قوه و ابلوا فی سبیله ما استوجب علیكم، فان الله سبحانه قد اصطنع عندنا و عندكم ان نشكره بجهدنا و ان ننصره بما بلغت قوتنا و لا قوه الا بالله.» یعنی باید مس نكنید و دست نزنید و مگیرید مال كسی از مردمان را، نه مال نمازگزار مسلمان را و نه مال اهل ذمه ی یهود و نصارا را، مگر اینكه بیابید اسبی یا اسلحه ای را كه تعدی و ستم كنند به آن بر اهل اسلام، پس به تحقیق كه سزاوار نیست از برای مسلمانی اینكه واگذارد اسب و اسلحه را در دستهای دشمنان اسلام، تا اینكه بشود سبب قوت و شدت بر اسلام و منع مكنید بر نفسهای شما پند را و بر سپاه نیكویی خصلت را و نه بر رعیت اعانت كردن را و نه به دین خدا قوت دادن را و انعام و احسان كنید در راه خدا، با تقدیری كه لازم و سزاوار است بر شما. پس به تحقیق كه خداوند، سبحانه، احسان و نیكویی كرده است در نزد ما و در نزد شما، به اینكه شكر كنیم او را به قدر طاقت ما و اینكه یاری كنیم دین او را به آن قدری كه برسد قوت و قدرت ما و نیست قوت و قدرتی مگر به خدا. [صفحه 1136]
و من كتاب له علیه السلام
صفحه 1135، 1136.